Os profesionais son o recurso máis valioso do sistema de servizos sociais e deben de coidarse para poder coidar. Cada día enfróntanse con historias de superación, pero tamén de dor e de frustración, que os confrontan con eles mesmos. O artigo quere contribuír á xeración de consciencia sobre os efectos que produce nos profesionais traballar con situacións de risco psicosocial e promover a atención e a proactividade en lugar de instalarse no malestar. Pola contra, este malestar trasládase ao interior dos equipos e tamén, en última instancia, ás persoas atendidas. Para iso, fundaméntanse dez propostas teórico– prácticas: a interdependencia, a intelixencia colectiva, o dobre coidado, atender a subxectividade, dotarse dunha mirada molecular sobre as situacións, a confianza, o volver á palabra, a creatividade e o coidado, investigar para coidar e coidarse e, por último, a supervisión social como forma de atención e autocuidado. Todas elas son as reflexións que resultan dunha práctica sistematizada e do estudo realizado durante o exercicio de supervisións con dez equipos e sesenta profesionais do ámbito psicosocial, co propósito de contribuír á construción dunha mirada colectiva e así fundar unha cultura do coidado profesional.
Autoría: Carmina Puig Cruells
